Δεν αρχίζει τη μουρμούρα ο Αντώνης Αντωνίου για το Χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ. Τουναντίον…

Ο Αντώνης Αντωνίου με τη Βίνα Ασίκη και παιδιά του Χοροθεάτρου ΑΜΥΝΑ

Επιμέλεια Εύη Τριανταφύλλου

Είναι μερικά σημαντικά γεγονότα που περνούν αθέατα στην τοπική κοινωνία, αλλά αξίζει κανείς, ν’ αναφερθεί σ’ αυτά… Ίσως λίγοι το γνωρίζουν στη Φυλή και στο γειτονικό Μενίδι, όμως η δημοφιλής ηθοποιός και δασκάλα του Χοροθεάτρου ΑΜΥΝΑ του Δήμου Φυλής Βίνα Ασίκη, έχει δεσμούς ζωής και αίματος, με δύο σημαντικούς θεατρανθρώπους.

Πρόκειται για τον σπουδαίο 'Ελληνα σκηνοθέτη και ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου και τη σύζυγο του κι επίσης εξαίρετη ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου, Νατάσα Ασίκη.

Οι δυο τους εδώ και χρόνια είναι η ψυχή της «Θεατρικής Σκηνής» ΚΛΙΚ 1 και ΚΛΙΚ 2

στην οποία έχουν ανεβάσει κατά γενική ομολογία και κριτικές,παραστάσεις, υψηλού επιπέδου.

Το σημαντικό όμως σε τοπικό επίπεδο είναι, πως ο Αντώνης Αντωνίου (ιδιαίτερα δημοφιλής στις μέρες μας και από την πρωταγωνιστική συμμετοχή του στην πετυχημένη τηλεοπτική σειρά του Alpha «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα») καθώς και η σύντροφος του στη ζωή και στη σκηνή Νατάσα Ασίκη, έχουν ανοίξει μια μεγάλη αγκαλιά για το χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ, δίνοντας την ευκαιρία όλα αυτά τα χρόνια σε δεκάδες παιδιά αλλά και στους γονείς τους, να παρακολουθούν δωρεάν θεατρικές παραστάσεις.

Ο σκηνοθέτης εξάλλου, που εκτιμά ιδιαίτερα τη δουλειά που κάνουν ο Ορέστης Δημητρίου και η Βίνα Ασίκη στο χοροθέατρο του Δήμου Φυλής, έχει ανοιχτή την πόρτα της Θεατρικής Σκηνής για τις ανάγκες γυρισμάτων αλλά και για ότι χρειαστούν τα παιδιά.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από το πανηγύρι το Μάιο του 2013

Τον Μάιο του 2013 μάλιστα, στο πλαίσιο της παράστασης του χοροθεάτρου για τις εκδηλώσεις του πανηγυριού των Αγίων Κωνσταντίνου κι Ελένης και στο αφιέρωμα που είχε ετοιμάσει η ΑΜΥΝΑ για τον Άκη Πάνου, όχι μόνο είχε παραχωρήσει για τις πρόβες τους τη Θεατρική Σκηνή, αλλά είχε έρθει στα Άνω Λιόσια και είχε μιλήσει για τη δουλειά που κάνουν με τα παιδιά, ο Ορέστης και η Βίνα, με λόγια από καρδιάς, εκφράζοντας τον θαυμασμό, του ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Πριν λίγες μέρες εξάλλου, και πριν οι παραστάσεις ολοκληρωθούν για τη φετινή σαιζόν, πολύς κόσμος από τα Άνω Λιόσια με την συνδρομή της Βίνας Ασίκη είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την ξεχωριστή παράσταση της Θεατρικής Σκηνής σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου «Αυγά Μαύρα».

Αν και 4^ος ο φετινός χρόνος των παραστάσεων μάλλον θα χρειαστεί και 5^ος, καθώς το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού παραμένει αμείωτο.

Εν κατακλείδι, λίγα λόγια για την παράσταση με την προτροπή, να μην τη χάσετε!

Ανεβάζοντας ένα μετεμφυλιακό έργο-μαρτυρία, ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσα Ασίκη μεγαλουργούν ως αδέλφια που αναμετρούνται με το συλλογικό τραύμα και την ιστορική μνήμη στη λυτρωτικά συγκινητική όσο και καίρια αυτή παράσταση.

Θέατρο της ιστορικής μνήμης και του εθνικού, πολιτικού και οντολογικού άλγους. Θέατρο λυτρωτικό και, συνάμα, αναστοχαστικό. Θέατρο της αυθεντικής συγκίνησης και όχι της μελοδραματικής θύμησης ή του πολιτικού διδακτισμού, έστω κι αν η κατακλείδα είναι η γνώριμη πικρή επωδός «Εμφύλιος γινότανε, σκότωνε ο ένας τον άλλον. Να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό», όπως λέει, παίζοντας τον στιγματισμένο γιο του αντάρτη, ο Αντώνης Αντωνίου.

Την ώρα που ο κοινωνικός ιστός της χώρας διαλύεται και η θεωρία –όσο και η πρακτική– των άκρων επανέρχονται στο ιστορικό παρόν, η αναμέτρηση με το φάντασμα του ελληνικού εμφύλιου πολέμου επιστρέφει με τη μορφή του κατεπείγοντος. Ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσα Ασίκη, ανεβάζοντας το έργο του Διονύση Χαριτόπουλου, το οποίο πριν από μερικά χρόνια θα φάνταζε «ξεπερασμένο», συνομιλούν ευθέως με την αναζωπύρωση του εμφύλιου μίσους εν μέσω εθνικισμού και νεοφασισμού, ταξικής και πολιτικής πόλωσης.

Ποιοι είναι οι ήρωες-αντιήρωες στα «Αυγά μαύρα»; Δύο αδέλφια, παιδιά ενός αντάρτη της Ρούμελης. Χωρίστηκαν στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου – ο αδερφός έμεινε με τους παππούδες τους, η αδερφή βρέθηκε σε παιδούπολη. Συναντιούνται, ενήλικες πια, για να αναμετρηθούν με το συλλογικό και ατομικό τραύμα, με την ιστορική μνήμη και τη διατεταγμένη λήθη. Θέατρο της ζώσας μαρτυρίας καταθέτει ο Χαριτόπουλος σε αυτό το –κατ’ ουσίαν μονόπρακτο– έργο του 1994, μεταγράφοντας με όρους σκηνικής πράξης όσα του αφηγήθηκε για τη

ζωή του συγκεκριμένο, υπαρκτό πρόσωπο, μοιράζοντας όμως το μαγνητοφωνημένο υλικό σε δύο χαρακτήρες, προκειμένου να καταδείξει τη διαλεκτική του εμφυλίου από την πλευρά των «ηττημένων».

Γραμμένο θαρρείς απνευστί και εν θερμώ, δίχως φλυαρία ή εκλέπτυνση αλλά και δίχως έγνοια για τη φόρμα ή τη σκηνική υπόσταση, το έργο ακουμπά στις αρχές του κοινωνικά ορμώμενου ελληνικού θεάτρου του 1970-1980: είναι έργο της βασικής συνθήκης. Δηλαδή σε έναν καθορισμένο σκηνικό χώρο, δύο πρόσωπα συνδιαλέγονται και συγκρούονται, αναψηλαφώντας και τεκμηριώνοντας το παρελθόν, εκθέτοντας ηθικούς και ιδεολογικούς προβληματισμούς. «Ο πατέρας μας ήταν ήρωας», λέει εκείνος, αποδίδοντας περίσσευμα ανδρείας και συνείδησης στον πατέρα τους. «Αγωνίστηκε για όλους τους άλλους εκτός από τους δικούς του», αντιλέγει η αδερφή, η οποία γεννήθηκε, σαν αγρίμι, στη σπηλιά όπου κρυβόταν η κυνηγημένη οικογένεια, μεγάλωσε μες στην ορφάνια και χρεώνει στον πατέρα τους την απώλεια της παιδικής της ηλικίας.

Αυτήν τη χαμένη ηλικία –ένα ολόκληρο ψυχικό τοπίο– προσπαθεί να ανακαλέσει μέσα απ’ τις αναμνήσεις του μεγαλύτερου αδερφού της. Κι ενώ εκείνη, με το εναγώνιο ερώτημα «Εγώ; Εγώ πού ήμουν τότε;», ανάγεται σε ιδανική ακροάτρια και μοιραίο θύμα της λήθης, ο Αντώνης Αντωνίου γίνεται ο απόλυτος αφηγητής-αγγελιαφόρος της μνήμης, ατομικής και συλλογικής, ζωντανεύοντας με το λόγο του τις σκοτεινές σελίδες του πρόσφατου ελληνικού παρελθόντος. Ενδιαφέρον είναι το σκηνικό του Νίκου Κασαπάκη με τα βαριά έπιπλα-κειμήλια, όχι όμως και τα κοστούμια του. Ταιριαστές οι μελωδίες, ειδικά εκείνες για ακορντεόν, που συνέθεσε η Ελένη Καραΐνδρου.