 |
| Η Χαρά Τοπαλίδη στο βήμα της εκδήλωσης εξιστορεί το δράμα που ζουν οι οικογένειες των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας. Ένα δράμα χωρίς τέλος... |
Η απώλεια του αδελφού της Νίκου Κρητικού στην Κύπρο, το ’74
σημάδεψε την οικογένειά της. Για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια που ο Νίκος ήταν
αγνοούμενος αλώνισε την Κύπρο και την Τουρκία για να βρει τα ίχνη του. Οι
γονείς της πέθαναν με τον καημό. Ο λόγος για τη Χαρά Τοπαλίδη, που ακόμα κι
όταν έμαθε, πριν από λίγα χρόνια, μέσω της ταυτοποίησης του DNA, ότι ο αδελφός της είναι νεκρός δε
σταμάτησε να αγωνίζεται για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.
Στο πλευρό της ο Δήμος, οι οικογένειες Κλαπάκη και
Θανόπουλου που ζουν το δικό τους δράμα, αλλά κι όλος ο κόσμος του Ζεφυρίου. Οι
εκδηλώσεις μνήμης καθιερώθηκαν από το Δήμο Ζεφυρίου και επί Δημαρχίας Φωτεινής
Γιαννοπούλου έφτασαν στο απόγειό τους. Από το 2011 μέχρι το 2015 διακόπηκαν.
Φέτος επαναλήφθηκαν για να θυμίζουν ότι το Ζεφύρι πλήρωσε δυσανάλογο για τον
πληθυσμό του τίμημα σε μια υπόθεση που ο ελληνισμός ματώνει ακόμα…
Ακολουθούν δύο φωτογραφίες με μεγάλη σημασία: Η Χαρά Τοπαλίδη ασπάζεται τη Φωτεινή Γιαννοπούλου μετά την πρόσφατη εκδήλωση και η πρώην Δήμαρχος Ζεφυρίου καταθέτει στεφάνι στο μνημείο των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας, στην εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016.
Είναι αλήθεια η απώλεια μας εχει στοιχειώσει. Αυτό εγινε γιατί για 32 χρόνια ,οσο και να προσπαθούσαμε να σκεφθούμε λογικα, ελπίζαμε. Ελπίζαμε πως εχει γίνει κάποιο θαύμα και κάπου στην Τουρκία ισως ο αδελφός μας ζούσε. Δεν αποδεχθήκαμε τον θάνατο δεν κηδέψαμε, δεν τον βιώσαμε δεν θρηνήσαμε δεν πενθήσαμε , γιατί ελπίζαμε. Και ερχεται το 2006, αξιωματικοί ψυχολόγοι,ανθρωπολόγοι στο σπίτι μας να μας ανακοινώσουν ότι βρεθηκαν οστά!!!! Ειχαν απομείνει στους τάφους αγνώστων στρατιωτών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. στη Λακατάμια, εκει που ειχε βρεθεί το πορτοφόλι του , μετά τις εκταφές του 1981.Και τι βρεθηκε?? ΜΙΑ ΚΝΗΜΗ. Το ότι βρεθηκε εκει που βρεθηκε σημαίνει ότι έπεσε στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. το ηρωικό τριήμερο 14-16/8/1974. Είναι μια παρηγοριά το ότι δεν έπεσε στα χέρια των Τούρκων ,δεν βασανίστηκε αλλά έφυγε πολεμώντας... Και τωρα τι? Να κηδεψουμε από τον Νικο μας μια κνήμη? Από τότε περιμενουμε μηπως ταυτοποιηθεί κάτι ακόμα, για να φερουμε στην πατρίδα τον αδελφό μας να αναπαυθεί . Ισως τότε ,με το να κηδέψουμε τον αδελφό μας να τον εχουμε κοντά μας ισως τότε αποδεχθούμε και την απώλεια. Τωρα απλά την γνωρίζουμε. Η κα Φωτεινη Γιαννοπουλου όχι μονο προσπαθησε για την κατασκευή του μνημείου (το οποίο ηταν ιδέα του Μιχάλη Κλαπάκη) και τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούσε κάθε χρόνο ο Δήμος,αλλά ηταν κοντά και στους γονείς μου όταν ζουσαν, και το πρόβλημά τους.Περισσότερο απ όσο θα ηταν ενας οποιοσδήποτε Δημοτικός Σύμβουλος,Πρόεδρος Δημ.Συμβουλίου και Δήμαρχος.Για όλα αυτά και η μεγαλη αγκαλιά!!! Χαρά Κρητικού -Τοπαλίδη
ΑπάντησηΔιαγραφή