 |
| AΡΓΥΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ |
ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η διαπραγμάτευση για τη χωματερή ήταν, ανέκαθεν μια σκληρή παρτίδα πόκερ, στην οποία πήραν μέρος κι οι Δήμαρχοι Νίκος Παπαδήμας και Δημήτρης Μπουραΐμης. Κατά καιρούς, όσοι επιδίδονται σε μιαν ρομαντική ανάγνωση των δεδομένων τους έχουν ψέξει, αποκαλώντας τους σκουπιδέμπορους, με το σκεπτικό ότι η συμμετοχή τους στην παρτίδα, αποτέλεσε συνειδητή επιλογή. Η αλήθεια είναι ότι, όχι μόνο αναγκάστηκαν να καθίσουν στο τραπέζι, αλλά κι ότι έπαιξαν με σημαδεμένη τράπουλα. Εκείνο που τους ανάγκασε να το κάνουν, είναι ο απαράβατος όρος του παιγνιδιού πως η χωματερή θα παρέμενε , ούτως ή άλλως, στην περιοχή. Πρώτον γιατί εκείνοι που ήθελαν να μείνει, δηλ. όλο το Λεκανοπέδιο, ήταν ασυγκρίτως περισσότεροι από τους κατοίκους των Άνω Λιοσίων που ήθελαν να φύγει. Δεύτερον γιατί ακόμα κι αν σταματούσε η λειτουργία της, θα εξακολουθούσε να δυναμιτίζει το περιβάλλον, για άλλα τριάντα χρόνια, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης απόρριψης. Στην πραγματικότητα, οι δύο Δήμαρχοι δεν μπήκαν στην παρτίδα για να κερδίσουν, αλλά για να μην χάσουν. Τι ακριβώς θα έχαναν; Αφενός τη δυνατότητα να αποκομίσουν κάποια οικονομικά οφέλη, που θα αντιστάθμιζαν την ζημιά από την απαξίωση των τιμών της γης, αλλά και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων, εξαιτίας του τριτοκοσμικού τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων. Αφετέρου την προοπτική αποκατάστασης κι εξυγίανσης του χώρου, που θα εξακολουθούσε να ρυπαίνει την περιοχή. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι παίκτες, δηλαδή η κυβέρνηση κι η αυτοδιοίκηση τους χαρίστηκαν. Κάθε άλλο. Ό,τι κέρδισαν το απέσπασαν με αγώνα, που έφτασε πολλές φορές στα όρια του ανοιχτού εκβιασμού. Είναι παροιμιώδης η δήλωση του Νίκου Παπαδήμα ότι «ουδείς έδινε τα χρήματα από αγάπη για το Δήμο Άνω Λιοσίων». Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπήρξαν Δήμαρχοι, που δήλωσαν, πολλές φορές, σφόδρα ενοχλημένοι επειδή οι Δήμοι της χωματερής ζητούσαν αντισταθμιστικά γιατί, απλούστατα, προτιμούσαν να εναποθέτουν, δωρεάν, τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα, με πρώτο διδάξαντα τον μεγαλοπαραγωγό απορριμμάτων, Δήμο Αθηναίων που κατά καιρούς έχει υιοθετήσει θέσεις από τις οποίες προκύπτει ότι επιδιώκει ...αμοιβή για να διαθέσει τα απορρίμματά του.Αλλά ενώ η συμμετοχή του Δήμου Φυλής στην παρτίδα ήταν δεδομένη, σήμερα αμφισβητείται. Κάποιοι δεν τον θέλουν στο τραπέζι, γιατί επιμένουν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να πληρώσουν. Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα για απομάκρυνση της χωματερής και των εργοστασίων από το Δήμο Φυλής, αλλά ούτε καν για νέο περιφερειακό σχεδιασμό, καταβολή αντισταθμιστικών και περιβαλλοντική αποκατάσταση του χώρου. Απόδειξη ότι στη μελέτη υπολογισμού του κόστους διαχείρισης των απορριμμάτων δεν περιλαμβάνονται κόστη για αντισταθμιστικά και αποκατάσταση. Το πιο τραγικό όμως είναι πως από τη μελέτη του κόστους προκύπτει ότι το υπό ίδρυση εργοστάσιο (καύσης;) θα επεξεργάζεται και απορρίμματα που θα προέρχονται εκτός της Αττικής. Να λοιπόν γιατί ο Μπουραΐμης αναγκάστηκε να βγάλει νύχια. Γιατί βλέπει ότι ο Δήμος Φυλής κινδυνεύει να έχει την τύχη του απατημένου και ξυλοφορτωμένου, συνάμα, συζύγου. Και τους δημότες να διεκδικούν, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, θέση ρακοσυλλέκτη στη χωματερή μιας περιοχής χωρίς παρόν και κυρίως, χωρίς μέλλον...
Η διαπραγμάτευση για τη χωματερή ήταν, ανέκαθεν μια σκληρή παρτίδα πόκερ, στην οποία πήραν μέρος κι οι Δήμαρχοι Νίκος Παπαδήμας και Δημήτρης Μπουραΐμης. Κατά καιρούς, όσοι επιδίδονται σε μιαν ρομαντική ανάγνωση των δεδομένων τους έχουν ψέξει, αποκαλώντας τους σκουπιδέμπορους, με το σκεπτικό ότι η συμμετοχή τους στην παρτίδα, αποτέλεσε συνειδητή επιλογή. Η αλήθεια είναι ότι, όχι μόνο αναγκάστηκαν να καθίσουν στο τραπέζι, αλλά κι ότι έπαιξαν με σημαδεμένη τράπουλα. Εκείνο που τους ανάγκασε να το κάνουν, είναι ο απαράβατος όρος του παιγνιδιού πως η χωματερή θα παρέμενε , ούτως ή άλλως, στην περιοχή. Πρώτον γιατί εκείνοι που ήθελαν να μείνει, δηλ. όλο το Λεκανοπέδιο, ήταν ασυγκρίτως περισσότεροι από τους κατοίκους των Άνω Λιοσίων που ήθελαν να φύγει. Δεύτερον γιατί ακόμα κι αν σταματούσε η λειτουργία της, θα εξακολουθούσε να δυναμιτίζει το περιβάλλον, για άλλα τριάντα χρόνια, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης απόρριψης. Στην πραγματικότητα, οι δύο Δήμαρχοι δεν μπήκαν στην παρτίδα για να κερδίσουν, αλλά για να μην χάσουν. Τι ακριβώς θα έχαναν; Αφενός τη δυνατότητα να αποκομίσουν κάποια οικονομικά οφέλη, που θα αντιστάθμιζαν την ζημιά από την απαξίωση των τιμών της γης, αλλά και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων, εξαιτίας του τριτοκοσμικού τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων. Αφετέρου την προοπτική αποκατάστασης κι εξυγίανσης του χώρου, που θα εξακολουθούσε να ρυπαίνει την περιοχή. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι παίκτες, δηλαδή η κυβέρνηση κι η αυτοδιοίκηση τους χαρίστηκαν. Κάθε άλλο. Ό,τι κέρδισαν το απέσπασαν με αγώνα, που έφτασε πολλές φορές στα όρια του ανοιχτού εκβιασμού. Είναι παροιμιώδης η δήλωση του Νίκου Παπαδήμα ότι «ουδείς έδινε τα χρήματα από αγάπη για το Δήμο Άνω Λιοσίων». Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπήρξαν Δήμαρχοι, που δήλωσαν, πολλές φορές, σφόδρα ενοχλημένοι επειδή οι Δήμοι της χωματερής ζητούσαν αντισταθμιστικά γιατί, απλούστατα, προτιμούσαν να εναποθέτουν, δωρεάν, τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα, με πρώτο διδάξαντα τον μεγαλοπαραγωγό απορριμμάτων, Δήμο Αθηναίων που κατά καιρούς έχει υιοθετήσει θέσεις από τις οποίες προκύπτει ότι επιδιώκει ...αμοιβή για να διαθέσει τα απορρίμματά του.Αλλά ενώ η συμμετοχή του Δήμου Φυλής στην παρτίδα ήταν δεδομένη, σήμερα αμφισβητείται. Κάποιοι δεν τον θέλουν στο τραπέζι, γιατί επιμένουν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να πληρώσουν. Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα για απομάκρυνση της χωματερής και των εργοστασίων από το Δήμο Φυλής, αλλά ούτε καν για νέο περιφερειακό σχεδιασμό, καταβολή αντισταθμιστικών και περιβαλλοντική αποκατάσταση του χώρου. Απόδειξη ότι στη μελέτη υπολογισμού του κόστους διαχείρισης των απορριμμάτων δεν περιλαμβάνονται κόστη για αντισταθμιστικά και αποκατάσταση. Το πιο τραγικό όμως είναι πως από τη μελέτη του κόστους προκύπτει ότι το υπό ίδρυση εργοστάσιο (καύσης;) θα επεξεργάζεται και απορρίμματα που θα προέρχονται εκτός της Αττικής. Να λοιπόν γιατί ο Μπουραΐμης αναγκάστηκε να βγάλει νύχια. Γιατί βλέπει ότι ο Δήμος Φυλής κινδυνεύει να έχει την τύχη του απατημένου και ξυλοφορτωμένου, συνάμα, συζύγου. Και τους δημότες να διεκδικούν, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, θέση ρακοσυλλέκτη στη χωματερή μιας περιοχής χωρίς παρόν και κυρίως, χωρίς μέλλον...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου